Website
van Colette en Peter
Dag 14 - Owensboro en Elizabethtown, Kentucky
Het International Bleugrass Music Museum is in de eerste plaats een luistermuseum. Bleugrass werd op de muziekkaart gebracht door Bill Monroe. De muziek die hij bracht samen met de the Blue Grass Boys distantieerde zich van country en van folk. De belangrijkste instrumenten die ze gebruiken zijn: de banjo, mandoline, gitaar en viool.
Bill Monroe kocht zijn mandoline tweedehands in 1945 voor 150 dollar. Zeven jaar later vroeg hij aan de Gibson fabriek om drie herstellingen uit te voeren. Na vier maanden kreeg hij zijn mandoline terug. Hij was zo ontzet dat ze enkel één herstelling hadden uitgevoerd, dat hij met een mes de fabrieksnaam uitkerfde.
Na een dispuut van bijna dertig jaar was de fabriek bereid de overeengekomen herstellingen uit te voeren. De banjo werd in een vliegtuigzetel geplaatst en naar Michigan gevlogen. Ter compensatie werd de uitgekerfde fabrieksnaam hersteld en werd Bill Monroe's naam in de mandoline geëtst. Hij heeft altijd dezelfde mandoline bespeelt. Zelfs na de herstellingen klonk het instrument zoals hij het verworven had.
Na de lunch bezochten we het Schmidt Museum of Coca-Cola® Memorabilia!. Dit museum kwam er nadat Bill Schmidt, de eigenaar van de Coca-Cola bottelarij te Elizabethtown, de Coca-Cola antiquiteiten die hij verzamelde voor zijn bureau, zo een omvang hadden genomen dat hij ze ten toon stelde voor het publiek.
De naam Coca-Cola komt van twee ingrediënten: cocablad en kolanoot. De meest onmogelijke Coca-Cola attributen kan je hier vinden; gaande van de eerste verdeler, het eerste blikje (1930), kalenders ... Noem het maar op en je kan het er vinden.
Een vriendelijk woordje aan de medewerkers van dit museum opende de deur naar een zaal waar de Soda Fontein van 1893 stond.
In de eerste jaren van zijn bestaan werd Coca-Cola nog niet in flesjes verkocht. Je kon het enkel verkrijgen bij een soort verdeler tegen de prijs van een nikkel (5 cent). Toen 2 advocaten in 1899 zich beklaagden dat ze een deel van de baseball wedstrijd moesten misten om naar de verdeler te lopen om hun dorst te lessen, beslisten ze het goedje in flessen te bottelen.
In het museum staat er ook een min of meer authentieke bar van de jaren vijftig. Op de prijslijst stond dat een Coca-Cola 5 cent koste. Ik vroeg langs mijn neus weg of ze de Coca-Cola nog steeds verkochten voor deze prijs. Onze verbazing was groot dat hier positief werd op geantwoord. We kregen elk een plastiek bekertje met wat Coca-Cola en het obligatoire ijs. Na het gezellig praatje met de dames van dit museum, vroeg ik wat onze schuld was voor de drankjes. Geloof het of niet: de prijs was 15 cent. Wie zei dat er crisis was? De prijzen zijn hier nog van voor de oorlog.
