Website
van Colette en Peter
Nabeschouwing
Deze rondreis ging een speciale worden. We adopteerden vorig jaar het graf van Sgt Willis Burnworth en gingen zijn achterneef bezoeken. Daar hij in Ohio woont, werd deze trip een rondreis door Michigan, Indiana en Ohio.
In het verleden bleek een bezoek aan het noorden niet echt mee te vallen. Deze reis heeft onze vorige indrukken zeker niet kunnen weerleggen. De mensen zijn wel vriendelijk, maar niet echt hartelijk. In de staten die we dit jaar bezochten, zagen wij veel groot steden met de daaraan verbonden nadelen. We kwamen door verloederde wijken met leegstand en schooiers. De crisis moet hier hard toegeslagen hebben. Alhoewel je ook veel werken in uitvoering ziet. Vooral aan de wegen wordt er gewerkt. Je mag blij zijn dat je met een splinter nieuwe huurwagen rond rijdt. Met versleten banden mag je, zoals vele Amerikanen hier, naar de pechstrook om een platte band te vervangen. In de steden zijn ze volop begonnen aan de restauratie van oude en belangrijke gebouwen.
Van Michigan hebben wij enkel het zuidelijk gedeelte bezocht. Ook al heeft Detroit een niet zo goede reputatie, je moet het zeker bezocht hebben. In verschillende wijken zie je duidelijk de gevolgen van de terugval in arbeidsplaatsen. Hele wijken zijn verwaarloosd en er hangen armoezaaiers rond. Je ziet echter dat ze er werk van maken om de stad terug haar elan van weleer terug te geven. De laatste drie jaar zijn ze begonnen aan de wederopbouw. Belle Isle Park is daarvan een mooi voorbeeld. Niemand durfde daar nog rondlopen en nu is het een ware verademing. Families kunnen op dit eiland tot rust komen en genieten van de stilte.
Voor Colette was het hoogtepunt het Henry Ford Museum. Naast het ontwikkelen en produceren van auto's, hield de familie Ford zich ook zinledig met andere technologieën en verzamelden ze historisch erfgoed. De kunstliefhebbers zullen zeker hun gading vinden in het Detroit Institute of Art met als hoogtepunt de muurschildering van Diego Riviera. Wij hadden het geluk dat er juist een tijdelijke tentoonstelling van Frida Kahlo en Diego Riviera te bezoeken was.
Een tuinliefhebber die ook graag kunst bewondert, moet dan weer het Frederik Meijer Gardens & Sculpture Park bezoeken te Grand Rapids. De nieuwe Japanse tuin hebben we van ver kunnen zien en zal zeker de moeite waard zijn. De moderne/abstracte kunstwerken zijn dan weer een genot voor het oog.
Ook een vrijzinnige kan een kerk betreden. Niet om er een dienst bij te wonen, maar om zijn ogen de kost te geven. Het hoogtepunt voor mij in Indiana was zeker de basiliek van het Heilig Hart van de Notre Dame Universiteit te South Bend. De kleurenpracht in deze kerk is onbeschrijflijk. Je moet dan ook de nodige tijd uittrekken om alles in detail te bekijken.
Het moeten niet altijd musea zijn om te bezoeken. Tijdens de voorbereiding zoek ik ook de bekende personen van de te bezoeken staat op. In Indiana is dat Jim Davis, de tekenaar van Garfield. Ze hebben in de wijde omgeving van zijn geboorteplaats Fairmount een tiental beeldjes van Garfield in allerlei outfit's geplaatst. De eindbestemming van deze route brengt je in een klein museum met items van een andere bekende inwoner: James Dean. Neem ook de tijd om zijn graf, even buiten het dorp, te bezoeken. Zijn graf heeft verschillende zoenafdrukken. Stel je voor dat hij niet zo vroeg was gestorven.
Indianapolis is de hoofdstad van Indiana en het summum voor de autorace fanaat. Wij opteerden om het de totaal andere kant op te gooien en bezochten een kathedraal die er geen bleek te zijn. De Scottish Rite Cathedral is eigenlijk het ontmoetingshuis van de vrij metselaars.
In Ohio hebben wij de meeste tijd doorgebracht. Het meisjeshart van Colette tikte aan 200% bij het bezoek aan de fabriek van KitchenAid. Haar gedacht was al gemaakt op het moment dat ik haar vertelde dat wij de fabriek zouden bezoeken; ze zou zeker iets aankopen. Het werd een handstaafmixer. Deze kon ze op alle volgende reizen zeker gebruiken. Je kan geen zelf gemaakte soep maken zonder mixer en pakjes soep eten dat smaakt niet.
Tijdens elke reis mag het voor één iets wat meer geld kosten. Twee jaar geleden gingen we naar het Glenn Miller Festival, dit jaar werd het het Dean Martin Festival. Het festival vond plaats in zijn geboorteplaats Steubenville op het achterplein van de Spot Bar. Bijna was het weer de spelbreker geworden, maar het geluk was met hen; de regen stopte vlak voor het begin van de avondvoorstellingen.
Ons hoofddoel van deze rondreis was echter kennis maken met de familie van Sergeant Willis Lewis Burnworth van wie we het graf op Flanders Field American Cemetery te Waregem hebben geadopteerd. Sergeant Willis stierf tijdens het bevrijdingsoffensief te Olsene op 1 november 1918. Hij had vier broers en vier zusters, maar was zelf niet getrouwd. Onze hoop was groot dat wij in zo een grote familie toch verschillende familieleden zouden terug vinden. Groot was onze verbazing dat we enkel een achterneef konden terug vinden en deze had dan nog geen e-mail. Telefonisch maakten wij een afspraak om Terry Burnworth en zijn familie te bezoeken. Wij werden met open armen ontvangen en hartelijk bedankt dat wij de herinnering aan zijn grootoom in leven willen houden. Terry en zijn vrouw Shirly gaven ons een rondgang in het dorp, de begraafplaats en de school. Met Douglas en Mike, twee andere achterneven maakten wij ook kennis.
Tijdens ons tweede bezoek aan Terry werden we geïnterviewd door de Lancaster Eagle-Gazette. Deze lokale krant vond dit verhaal van een Belgisch koppel dat de familie van een overleden soldaat van de Grote Oorlog komt bezoeken, waard om een artikel te plaatsen in hun krant. Voor ons was het de gelegenheid om een oproep te lanceren om enerzijds deze soldaten niet te vergeten en anderzijds de nodige informatie met betrekking tot hen te verzamelen. De familie gaf ons een foto van hun grootoom in uniform en ons verhaal is dankzij de krant en facebook al bij heel wat mensen gepasseerd. De reacties zijn zeer positief en we worden goed verder geholpen bij onze zoektocht. Het zal voor Terry en Sherry niet mogelijk zijn om het graf van hun grootoom in Waregem te bezoeken. Wij zetten onze zoektocht verder. Wie weet wat we nog vinden of wie we nog gaan tegenkomen.
De denkoefening voor onze volgende rondreis is gestart. Naar waar, moet ik jullie echter schuldig blijven. Ik wil wel een tip van de sluier lichten: het gaat richting het zuiden. Aangenamere mensen en beter eten. Wat moet een mens nog meer hebben?